De priester ..... je zou er bijna religieus van worden

Tijdens de al eerder genoemde kerkdiensten treden twee priesters op:
- een keurige meneer die getrouw de geprefabriceerde liturgie en preek volgt; niks mis mee;
- een gezant van God.
De tweede priester is een combinatie van een acteur, een talkshow-host, de keurige meneer, een pastor, maar bovenal een tussenpersoon naar God.
Aanvankelijk begint hij de dienst met het nog wat automatisch oplezen van de verschillende gebeden en de een-tweetjes met de gemeente daarbij. Vervolgens zingt hij onvervroren een soms lastig lied, en zet daarbij soms zo hoog in dat ik me meteen afvraag of dat later in het het lied geen problemen gaat opleveren. Maar .... hij is niet alleen niet ijdel; hij kent ook zijn stem en weet hoe hoog hij kan gaan. Een belangrijke eigenschap.
Ondertussen worden blaadjes recht gelegd, de kelk verplaatst, de bladwijzers in de bijbel nog even aangeraakt en over de leesbril heen af en toe even gekeken hoe de schare erbij staat.
Bij de preek aangekomen begint het talk-show gedeelte. Gewapend met de microfoon begeeft hij zich op het middenpad en begint zijn preek. Voor ons natuurlijk moeilijk te volgen, maar gelukkig zijn er vaak allerlei gemeenschappelijke termen te horen als 'misericordia' enzo. De manier waarop is in dit geval waar het om gaat: onze priester fluistert, daagt uit, schreeuwt, wijst, stapt driftig naar voren, glijdt naar achteren, lacht, is boos, is charmant: het is niet alleen een priester maar hij is ook een mens en hij weet in dat kwartiertje alle verbale en non-verbale mogelijkheden die God ons heeft gegeven ten volle te benutten. Als iemand al door de Heilige Geest is bevangen, dan is hij het, maar niet met het spreken in tongen, maar met heldere en klare taal.

Lichtelijk uitgeput van de stortvloed van indrukken die hij over ons heeft uitgestort worden we dan naar de communie geleid, waar het brood wordt gebroken en de wijn gedronken. Na alle voorbereidende werkzaamheden van het schoonmaken van de kelk en het schaaltje, het klingelen van de klokjes, de gebeden, worden we langzaam naar het hoogtepunt geleid. De koster schuift even weg om een knop in te drukken in de hal naast de kerk, en de klokken beginnen te luiden. Dan komt het moment: de klokken luiden, de gemeente bidt en zingt, en dan pakt deze priester de hostie op met beide handen en heft die op naar omhoog, naar God. Een magisch moment. En zoals hij dat doet is dat een moment waarop je voelt dat er even een verbinding is, via hem, naar omhoog.
Dan zou je eigenlijk stilletjes de kerk uit moeten schuivelen, maar dan volgt iets wat je bijna oneerbiedig zou kunnen omschrijven als: nog even de afwas doen. In een zorgvuldig vastgelegde volgorde wordt er eerst nog wat water bij een mogelijk restje wijn gedaan in de kelk en dat mengsel wordt opgedronken door de priester. Dan worden de lippen afgeveegd, eerst van links naar rechts, en dan van rechts naar links. Vervolgens wordt met de doek het laatste beetje wijn uit de kelk geveegd, waarna de doek op een bepaalde manier wordt opgevouwen en over de kelk wordt gedrapeerd. Vervolgens wordt het bordje van de hostie afgeveegd, met een kleiner doekje, en die worden bovenop de kelk geplaatst. Het geheel gaat dan in het kastje dat geplaatst is op het altaar, onder het kruis, op dezelfde plek waar in de synagoge de rollen worden opgeborgen.
Dan nog een lied en een gebed en wij schuifelen dan toch echt terug naar dat andere leven, de zon in, nakeuvelen met de dorpsgenoten, en dan teruglopen naar huis.
Elke zondag gaan we dan nog even de tuin in, maar we weten dat we om een uur of 1 worden verwacht bij onze overburen, voor een maaltijd van tagliatelle, vlees en zelfgemaakte taart.

NB: Je vraagt je af waarom de rooms-katholieke kerk eigenlijk geen televisie-priesters heeft, zoals al die bevindelijke afscheidingen dat tegenwoordig wel hebben in hun beroemde televisiedominees. Mocht de ontkerkelijking doorgaan en het Vaticaan naar dit middel grijpt, dan stellen wij namens onze gemeente deze priester kandidaat!
Het enige probleem dat Rome daarna nog heeft ..... hoe om te gaan met alle nieuwe aanmeldingen!

NB: Het beeld van de armen van de priester en daarboven die ronde hostie, een driehoek met daarboven een rondje, is identiek aan het missende 7e symbool uit de film 'Stargate' (Wikipedia: Stargate). Het idee is geloof ik dat het gaat om een piramide en de zon, de god Ra. Bij een boek van Hubert Lampo, de belofte aan Rachel, heb ik een verhandeling van Lampo gelezen over hoe het christelijk geloof eigenlijk een ratjetoe is van allerlei al bestaande religieuze verhalen en ideeën. De symbolen van de hostie en het bloed van Jezus kwamen daar ook in voor. Die verhalen hebben vervolgens door auteurs als Dan Brown weer nieuw leven gekregen en hebben geleid tot een heel nieuw genre van een soort godsdienst-archeologische detectives.

Het 7e teken, rechts onderin.